Positiviteit (1)

“Voor de najaarschallenge van BlogBoost werken we in thema’s. Het eerste is… positiviteit.” Ze lacht met mijn zuur gezicht. “En vlot het niet?”

“Niet bepaald. Ik ben beginnen schrijven en na één alinea had ik het over de wereld die naar de kloten gaat en ik ben er vrij zeker van dat ik het wat later ook nog had over elkaar de kop inslaan.” Ze lacht weer. “Serieus. Als insteek krijgen we: ‘Wat zorgt ervoor dat jij positief in het leven staat?’.”

Een slaapkamer verder horen we weer een stomp en gebleit. “Ik zou al veel positiever zijn als ze in het weekend wat uitslapen”, grijns ik, terwijl ik me uitrek. “Of als hij om zes uur zijn uitgevallen teennagel niet komt tonen”, antwoordt ze. Spoiler alert: het was voos. Nu, we durven hier op zondagmorgen ook al eens getrakteerd worden op een medley met liedjes van Mama’s Jasje en The Lion King.

Enfin, ik wil nochtans van mezelf graag geloven dat ik positief en dankbaar in het leven sta, maar in werkelijkheid verlies ik me te vaak in onnozele details, wil ik over alles controle behouden en hoor ik mezelf heel vaak cynisch wezen. Helpt ook niet: moeilijk tegen onrecht kunnen en het al even slecht kunnen verbergen als het mij niet aan staat. En zelfzorg, dat is iets van in 2012. Nu, zelfkennis is ook iets, zeker?

Ik heb steeds meer het gevoel, dat we in deze periode precies nog meer met zijn allen de schijn ophouden. De één sluit zich op, de ander wil overal en constant benadrukken dat ze écht wel gelukkig zijn, terwijl er nog een groep is die stilzwijgend doordoet en nog eentje die dan schaamteloos allerlei bagger toetert op sociale media.

Vorig weekend was het World Mental Health Day en opeens doken mensen in mijn feed op, die toegaven dat ze het al een tijdje lastig hebben (gehad). Persoonlijk lijkt me dat vreemd dat je zoiets doorgaans verzwijgt, maar het dan wel wil toegeven op een dag met als hoofddoel om het élke dag bespreekbaar te maken. Ironie, heet dat dan.

Maar het is dan ook niet simpel om écht positief te zijn dezer dagen. Wat helpt is alles in een perspectief plaatsen. Dat het vroeger niet noodzakelijker slechter was – onze grootouders leefden vier jaar in een wereldoorlog die toen ook uitzichtloos leek – en dat we pakweg binnen twee jaar corona beschouwen als 9/11. Het heeft de geschiedenis en ons leven veranderd, but this too shall pass. En ooit slapen de kinderen wél weer uit in het weekend.