Dit was 2019

“Hij is veranderd.”

Alles in mij protesteert. De woorden wringen. Voelen aan als een verwijt. Maar ik zeg niks. Ik vloek binnensmonds, dat wel. Het blijft een paar dagen hangen, tot de woorden zijn gezonken. En ik opeens, zonder aanleiding, denk: en dan?

En dan?

“Hij is cynischer geworden”, klonk het ook. Ik wil het ontkennen, maar het daagt mij dat het een kwestie is van perceptie. Wat voor een ander cynischer is, is voor mij meer een cut-the-crap-mentaliteit. Het is niet toevallig dat het ook in de vele interviews kwam bovendrijven het afgelopen jaar.  Zo was er de regisseur die omschreven werd als brutaal, terwijl hij vooral goed weet wat hij wil. “Weet je, ik begin mijn mails niet met ‘hallo, hopelijk gaat alles goed’. Nee, ik heb geen tijd voor bullshit. En zij ook niet, als ze eerlijk zijn.”

Daar valt het woord opnieuw. Tijd. Naast verandering een woord met zoveel lagen het afgelopen jaar. De tijd is voorbij gevlogen. Het was een ronduit waanzinnig jaar. Een waanzinnig mooi jaar overigens. De vraag die ik vaak hoorde, heb ik mezelf ook gesteld: hoé ben ik hiér nu beland?

Het ene moment word je keihard getackeld op een rugbyveld, dan weer sta je op een besneeuwd strand met een blinde zanger, pingpong/petanque je op het werk, studeer je af als massagetherapeut, ga je picknicken met komieken, sta je een halve pagina groot in een dagkrant naast het huisje van Tik Tak, volg je een workshop espresso, zie je je vrouw afstuderen als kapster, interview je persoonlijke helden, ga je for the job op garnalen vissen, zit je op een boerderij naar theater te kijken, om een week later naar auto’s van een miljoen euro te gapen.

Bovendien zat ik nog nooit zoveel in het buitenland. Ik ontdekte Slovakije, werd verliefd op Oostenrijk, nog meer op de Britse Cotswolds en ging op weekend naar Nederland. En dan sta je opeens met een ijskoude rum-cola en een sigaar in je hand, op een hotelterras in Cuba, met een groep fijne mensen en Buena Vista Social Club die door de boxen klinkt.

En daartussen zie ik twee kinderen uitgroeien tot wezens die mij echt elke dag, elke fricking dag, alle uithoeken van mijn eigen hart en hoofd laten zien.

Als ik 2019 moet omschrijven, dan is het beste woord dat de revue passeert ‘indrukwekkend’. Ik heb zo belachelijk veel nieuwe indrukken en inzichten gekregen, dat dit aanvoelde als tien jaar. Want dit jaar was er eentje van veel emoties. Van mensen die opeens ten onder gaan aan een burn-out tot iemand die haar huwelijk ziet stranden. Echt elke week een verhaal dat je overvalt, door je hoofd blijft malen en je nieuwe inzichten geeft. In een interview, een gewoon gesprek of een onverwachte babbel.

En ook daartussen, de strijd die ik nu al meer dan een jaar in mijn hoofd lever. Met mezelf, met die verdomde zoektocht naar zingeving. Twijfelen aan jezelf en tegelijkertijd zeker zijn van je stuk, het is iets heel vreemds. En het is nooit genoeg. Hell, ik zou een fulltime job kunnen vullen door andere mensen bij te staan. Dan zit ik even te verdrinken in deadlines en antwoord ik nog op Stories van mensen met de vraag of ik iets kan doen. Iemand moet maar zeggen dat ze overleven op koffie en slaappillen en ik sta twee zaterdagen op rij te koken. En zo zijn er nog wel een pak zaken die niet op Instagram verschenen zijn. 

Want dat is nog zoiets: door daar een soort dagboek bij te houden, zijn er veel mensen die denken dat ze weten wat ik denk, voel of doe. Wel, het is nog geen tiende van wat ik heb gedeeld het afgelopen jaar. Valt het uit te leggen dat mijn lichaam opeens op de rem gaat staan, na slopende werkweken en een fantastische reis dat een aanslag was op mijn al triestige slaapritme? ‘Dude, ge zijt naar Cuba geweest, ge gaat toch niet beweren dat ge kapot zijt?’ Valt het uit te leggen dat je een hele vrijdagavond met een andere vrouw spendeert, terwijl je eigen vrouw thuis zit? Ja. Maar dan bedenk ik ook: als mijn vrouw daar geen graten in ziet, moet ik het dan wel aan anderen verantwoorden? En waarom?  Vallen de vele, vele, vele gesprekken het afgelopen jaar wel in een simpele post te gieten? Nee.

Maar het zijn wel die zaken die mijn kijk continu veranderen. Die mij ook veranderen. Door te luisteren en open te staan voor nieuwe indrukken, komt er steeds meer op mij af. En waar ligt de grens voor jezelf? Wanneer wil je een kans aan je voorbij laten gaan? Op een avontuurlijke reis, op een goed gesprek of op een fijn moment met mensen die je graag hebt/ziet?

Er wordt verwacht dat ik 120 procent leef voor mijn werk. Het is nu eenmaal een job, een competiviteit en een tijdsgeest die dat verlangt. Die job die zorgt dat het huishouden blijft draaien. En daar wil ik ook 120 procent zijn. In zotte maanden zorgen dat je kinderen ’s avonds niét naar de opvang gaan en er elk moment willen uithalen in de weekends, tot je zelf doodop bent. Want holy shitballs, wat zijn dat wonderlijke wezens, die kinderen. En wat doe je dan als het over ontspanning gaat? Sociale contacten? Zaken waar je energie uit haalt? Die inzichten, wijsheden, levenslessen? Wel, fuck, dan wil je daar toch ook 120 procent uit halen? En dé vraag die ik me stel: hoe ga ik terug naar 100 procent, als het ideale scenario eigenlijk 150 procent verlangt? Zeg je nee op het werk? Daar kregen we na het zoveelste ontslag te horen, dat wie die extra miles niet wil afleggen, daar niet op zijn of haar plaats zit. Zeg je nee tegen je kinderen? Bitch, please. Of zeg je nee tegen die andere zaken? Terwijl mensen rondom je verzuipen? Wat zeg je dan: pech, ik moet aan mezelf denken?

Op een onbewaakt moment bedenk ik me wel eens hoe eenvoudig het leven moet zijn als je van 9 to 5 werkt, geen kranten of boeken leest, je mening maar vormt op basis van Facebook, altijd de veiligste optie kiest in je leven en je vriendenkring beperkt houdt tot de mensen die je al jaren kent. En tegelijkertijd lijkt me dat een regelrechte nachtmerrie.

Dat evenwicht zoeken is iets wat vast voor de rest van je leven is. Ik ken mensen die alles hebben, maar diep vanbinnen doodongelukkig zijn. Mensen die elke dag mediteren en nog altijd worstelen met die balans en zichzelf. Mensen die hun hele leven lijken uitgetekend te hebben, maar waar ik zit te wachten tot alles in hun gezicht ontploft. Of die facade eindelijk afbrokkelt.

Ik maak geen voornemens meer voor 2020. Ik blijf zoeken naar dat evenwicht en hoop gewoon dat ik het vind, zodat een ander het ook ziet, mij niet meer op 120 procent ziet gaan en eind volgend jaar denkt:

“Hij is veranderd.”